Zaburzenie odżywiania – bulimia

Jak podaje Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne, bulimia występuje od 4 do 6 razy częściej niż anoreksja. Znacznie częściej cierpią na nią kobiety, objawy pojawiają się zazwyczaj między 18. a 25. rokiem życia.

PRZYCZYNY BULIMII

Bulimia ma podłoże psychiczne. Osoby chore nierzadko bezpośrednio po jedzeniu nadal odczuwają głód. Przyczyny występowania bulimii są bardzo różne, a kontakt z lekarzem psychiatrą umożliwi ich ustalenie, co w kolejnym etapie pozwoli na właściwe ukierunkowanie terapii. Bulimia może występować z powodu braku akceptacji siebie, grupy rówieśniczej, występujących w rodzinie konfliktów, ale też przez uszkodzenie ośrodka sytości mózgu. Warto zaznaczyć, że przyczyny bulimii są też powiązane z czynnikami genetycznymi. Zaburzenia w odżywianiu mogą występować, gdy u członków rodziny występowała otyłość, bądź zaburzenia depresyjne.

Przyczyny bulimii są złożone i obejmują szereg czynników:

• biologicznych,
• psychologicznych,
• środowiskowych.

Wśród czynników biologicznych wyróżnić możemy wspomniane wcześniej predyspozycje genetyczne oraz dysfunkcje neurochemiczne. Zaburzenia w poziomach niektórych neuroprzekaźników, takich jak serotonina, mogą być związane z występowaniem bulimii.

Czynniki psychologiczne obejmują:

• niską samoocenę (Osoby z niską samooceną, które są nadmiernie krytyczne wobec swojego wyglądu i wagi, są bardziej narażone na bulimię.)
• zaburzenia nastroju (Depresja, lęk i inne zaburzenia nastroju często współwystępują z bulimią.)
• perfekcjonizm (Osoby o tendencjach perfekcjonistycznych mogą być bardziej narażone na zaburzenia odżywiania, w tym bulimię.)
• problemy z kontrolą impulsów (Trudności w kontrolowaniu impulsów mogą prowadzić do napadów objadania się.)

Wśród czynników środowiskowych wymienia się presję społeczną i kulturową, historię traumy lub nadużyć, stresujące wydarzenia życiowe oraz wpływ mediów na kształtowanie obrazu ciała.

OBJAWY BULIMII

Do charakterystycznych objawów bulimii należą nawracające okresy objadania się dużą ilością pokarmu, w tym czasie występuje wyraźna utrata kontroli nad swoim zachowaniem. Po takich okresach żarłoczności następuje prowokowanie wymiotów oraz nadużywanie środków przeczyszczających. Takie napady występują minimum dwa razy w tygodniu. W pozostałe dni osoba chora stosuje głodówkę, ścisłą dietę, a do tego intensywnie ćwiczy. Jeśli takim objawom towarzyszy ogromna dbałość o sylwetkę, chorobliwa obawa przed otyłością, ciągłe ważenie się, mierzenie – można podejrzewać bulimię.

Objawy bulimii można podzielić na objawy fizyczne, emocjonalne i behawioralne. Nie wszystkie są oczywiste dla otoczenia osoby chorej. Osoba chora dąży do ukrywania swojego stanu, często sama przed sobą nie przyznaje się do problemu.

To, co możemy zaobserwować na zewnątrz, to przede wszystkim:

• uczucie ciągłego zmęczenia lub braku energii,
• problemy żołądkowo-jelitowe, problemy z zębami i dziąsłami,
• pochowane w różnych miejscach opakowania po jedzeniu,
• unikanie sytuacji społecznych, w szczególności tych związanych z jedzeniem,
• zaburzenia w funkcjonowaniu codziennym, w pracy, szkole lub w relacjach,
• zwiększony poziom niepokoju, szczególnie wokół posiłków lub sytuacji związanych z jedzeniem,
• jedzenie w samotności,
• nadmierna koncentracja na wadze, wyglądzie i kształcie ciała.

BULIMIA – SKUTKI

Chorobie tej towarzyszą dość charakterystyczne objawy, jak zmęczenie, niedożywienie, bóle głowy, zły nastrój, ale też niedociśnienie tętnicze, zaburzenia w równowadze elektrolitycznej organizmu, awitaminoza, u kobiet zaprzestanie miesiączkowania (lub ich nieregularność). Do tego dochodzą pogarszające się relacje z otoczeniem – chora czuje się nieakceptowana, odepchnięta, obca.

Jakie skutki niesie za sobą bulimia? Choroba może prowadzić do szeregu poważnych skutków zarówno dla zdrowia fizycznego, jak i psychicznego. Skutki te mogą być długotrwałe i w niektórych przypadkach nawet zagrażać zdrowiu i życiu osoby chorej. Skutki fizyczne choroby obejmują:

• uszkodzenia w obrębie układu pokarmowego,
• problemy z zębami i dziąsłami,
• problemy z sercem powodowane zaburzeniami elektrolitowymi i odwodnieniem,
• niedożywienie,
• problemy z płodnością,
• zmęczenie i osłabienie.

Jako choroba dotykająca psychiki bulimia powoduje depresję i lęk, zaburza obraz ciała i przyczynia się do wzrostu problemów z samoakceptacją, co skutkuje izolacją społeczną i może stanowić podłoże do rozwoju innych zaburzeń psychicznych.

LECZENIE BULIMII

Lekarz psychiatra, który diagnozuje chorobę na podstawie objawów, zanim przystąpi do terapii musi sprawdzić, czy u pacjenta nie występuje schizofrenia bądź uszkodzenie mózgu.

Leczenie bulimii polega na stosowaniu psychoterapii wspomaganej farmakologicznie lekami, które mają za zadanie redukcję gwałtownych napadów objadania się. W niektórych przypadkach konieczne jest też podawanie leków przeciwdepresyjnych. Pacjent, który rozpocznie terapię, musi mieć świadomość, że leczenie będzie przebiegać wielotorowo, bo trzeba mieć na względzie spustoszenie w organizmie, jakie poczyniła choroba. Na bieżąco należy monitorować ogólny stan zdrowia i leczyć powikłania. W wyniku niedoboru potasu i chloru, który występuje przy częstych biegunkach i wymiotach, może dochodzić do zaburzeń rytmu serca. Sama terapia trwa dość długo – około kilkunastu miesięcy, w niektórych przypadkach nawet dłużej.