Bulimia, określana jako „żarłoczność psychiczna”, jest przewlekłym zaburzeniem odżywiania. Osoba chora traci kontrolę nad ilością przyjmowanych pokarmów. Przejada się, a później prowokuje wymioty oraz narzuca sobie restrykcyjne diety. Jej celem jest ścisłe kontrolowanie wagi ciała, co może być niebezpieczne dla zdrowia. Co jest przyczyną bulimii i jak przebiega leczenie?
Bulimia ma podłoże psychiczne. Osoby chore nierzadko bezpośrednio po jedzeniu nadal odczuwają głód. Przyczyny występowania bulimii są bardzo różne, a kontakt z lekarzem psychiatrą umożliwi ich ustalenie, co w kolejnym etapie pozwoli na właściwe ukierunkowanie terapii. Bulimia może występować z powodu braku akceptacji siebie, grupy rówieśniczej, występujących w rodzinie konfliktów, ale też przez uszkodzenie ośrodka sytości mózgu. Warto zaznaczyć, że przyczyny bulimii są też powiązane z czynnikami genetycznymi. Zaburzenia w odżywianiu mogą występować, gdy u członków rodziny występowała otyłość, bądź zaburzenia depresyjne.
Jak podaje Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne, bulimia występuje od 4 do 6 razy częściej niż anoreksja. Znacznie częściej cierpią na nią kobiety, objawy pojawiają się zazwyczaj między 18. a 25. rokiem życia.
Do charakterystycznych objawów bulimii należą nawracające okresy objadania się dużą ilością pokarmu, w tym czasie występuje wyraźna utrata kontroli nad swoim zachowaniem. Po takich okresach żarłoczności następuje prowokowanie wymiotów oraz nadużywanie środków przeczyszczających. Takie napady występują minimum dwa razy w tygodniu. W pozostałe dni osoba chora stosuje głodówkę, ścisłą dietę, a do tego intensywnie ćwiczy. Jeśli takim objawom towarzyszy ogromna dbałość o sylwetkę, chorobliwa obawa przed otyłością, ciągłe ważenie się, mierzenie – można podejrzewać bulimię.
CIERPI CAŁE CIAŁO
Chorobie tej towarzyszą dość charakterystyczne objawy, jak zmęczenie, niedożywienie, bóle głowy, zły nastrój, ale też niedociśnienie tętnicze, zaburzenia w równowadze elektrolitycznej organizmu, awitaminoza, u kobiet zaprzestanie miesiączkowania (lub ich nieregularność). Do tego dochodzą pogarszające się relacje z otoczeniem – chora czuje się nieakceptowana, odepchnięta, obca.
Lekarz psychiatra, który diagnozuje chorobę na podstawie objawów, zanim przystąpi do terapii musi sprawdzić, czy u pacjenta nie występuje schizofrenia bądź uszkodzenie mózgu.
Leczenie bulimii polega na stosowaniu psychoterapii wspomaganej farmakologicznie lekami, które mają za zadanie redukcję gwałtownych napadów objadania się. W niektórych przypadkach konieczne jest też podawanie leków przeciwdepresyjnych. Pacjent, który rozpocznie terapię, musi mieć świadomość, że leczenie będzie przebiegać wielotorowo, bo trzeba mieć na względzie spustoszenie w organizmie, jakie poczyniła choroba. Na bieżąco należy monitorować ogólny stan zdrowia i leczyć powikłania. W wyniku niedoboru potasu i chloru, który występuje przy częstych biegunkach i wymiotach, może dochodzić do zaburzeń rytmu serca. Sama terapia trwa dość długo – około kilkunastu miesięcy, w niektórych przypadkach nawet dłużej.
* Powyższa porada jest sugestią i nie zastępuje wizyty u specjalisty. W przypadku problemów ze zdrowiem należy skonsultować się z lekarzem.
*Powyższa porada jest sugestią i nie zastępuje wizyty u specjalisty. W przypadku problemów ze zdrowiem należy skonsultować się z lekarzem.